Ustrzyki Dolne: Zapora w Solinie kończy 52 lata

20 lipca minęło 52 lata od oficjalnego uruchomienia zapory w Solinie w 1968 roku. Spiętrzyła ona wody Sanu i Solinki na terenie kilku wysiedlonych wsi. W taki sposób powstało sztuczne Jezioro Solińskie.

Jezioro Solińskie jest jedną z największych atrakcji turystycznych na Podkarpaciu często nazywane przez „bieszczadzkim morzem”.

Plan budowy zapory sięga okresu międzywojennego. Projekt zapory na Sanie powstał 1921 roku. Przygotowania do budowy rozpoczęto w roku 1937, które zostały przerwane wybuchem wojny.

Nowa koncepcja zabudowy doliny Sanu powstała w roku 1955 pod kierownictwem inż. Bolesława Kozłowskiego. Na miejsce wzniesienia zapory wybrano przewężenie doliny poniżej ujścia Solinki do Sanu.

Przed budową zapory trzeba było przesiedlić tysiące ludzi, opuszczone zbudowania rozebrano. Podczas napełniania zbiornika, zatopione zostały wsie Solina, Teleśnica Sanna, Horodek, Sokole, Chrewt i duża część Wołkowyi.

Przy budowie tamy pracowało ponad 2000 robotników. Do budowy zużyto 820 tysięcy metrów sześciennych betonu, przeznaczając na jego wyprodukowanie 1.7 miliona ton kruszywa oraz 200 tysięcy ton cementu. Zapora waży ok. 2 mln ton. Objętość betonu wynosi 760 tys. m3.

Zapora w Solinie ma 81.8 m wysokości i jest najwyższą budowlą hydrotechniczną oraz zaporą w Polsce. Tama utworzyła jezioro o pojemności 474 mln m3, powierzchni około ok. 22 km² oraz maksymalnej głębokości 60 m (przy zaporze). Jezioro ma kilkadziesiąt km długości – 27 km przypada na rzekę San oraz 14 km stanowi odnogę Solinki, z łączną długością linii brzegowych wynoszącą około 150-166 km.

Przy zaporze powstała hydroelektrownia wodna szczytowo pompowa z czterema turbozespołami typu Francisa. Obecna moc wynosi 200 MW i produkcji rocznej 112 GWh. Całość jest podzielona na 43 sekcje. Na 4 poziomach wewnątrz konstrukcji biegną galerie komunikacyjno- kontrolne o łącznej długości 2 km.

Nadmiar wody odprowadzany jest przez 2 strome kanały spustowe. Zrzut wody wygląda bardzo efektownie.